Büyük İskender’in zamanında (MÖ. 4.yy) dahi kullanıldığı düşünülen ahşap fıçılar, 20. yüzyıl başlarına kadar neredeyse her şeyin depolanması veya nakli için kullanıldı.
Esas olarak Yunanlılar ve Romalılar tarafından kontrol edilen şarap ticaretinde (M.Ö.2000), toprak kavanozlar ve amforalar kullanılıyordu, ancak bu kaplar kırılgan, ağır ve idare edilmesi zordu. Şarapların üretimden tüketim alanlarına taşınması sorunuyla karşı karşıya kalındığından dolayı, çözüm olarak ahşap kaplar oluşturuldu.
Arkeolojik bulgular ve yazılı tanıklıkların incelenmesi soucunda şarap nakliyesi ve depolanması için ahşap fıçıların kil amforaların yerini aldığını görüyoruz. Şarap için tahta kapların kullanımına ilişkin birçok referans bulunmaktadır. En iyi bilinen referansın “The Galya Savaşları” nda (MÖ 51) Julius Caesar’ın referansı olduğu tahmin edilmektedir. 5.yüzyıldan itibaren de bu ahşap kapları belirtmek için ‘fıçı’ terimi kullanılmaktadır.
Ahşap fıçılar dayanıklıdır, manevra kabiliyeti kolaydır, sıvıların yanı sıra kuru ve toz maddeleri de içinde tutabilir. Toprak kaplar gibi kolay kırılmaz ve depo alanını etkin bir şekilde kullanmak için üst üste istiflenebilir.
Tahta fıçı yapan ustalara ingilizce “cooper” denir. Kelime Latince kökenli kelime olan ve fıçı anlamına gelen “cupa” dan türetilmiştir. Çok yetenek gerektiren bu meslek, 19. yüzyılda genellikle çırak-usta yoluyla öğrenilirdi.
Coopers çalışmalarını üç temel kategoriye ayırırdı;
Kuru Malzeme Fıçısı
Toz malzeme Fıçısı,
Sıvı Malzeme Fıçısı
Kuru malzeme fıçısı; çivi, tütün, meyve ve sebze gibi kuru malları tutmak için fıçılar, toz malzeme fıçısı; un veya barut gibi malların nemini dışarıda tutan fıçılar, sıvı malzeme fıçıları ise sıvıların uzun süreli depolanması ve taşınması için kullanılan fıçılardır.
Fıçı yapımında, usta önce fıçının üstünden altına doğru uzanan tek tek parçalar olan lataları şekillendirir. Usta, fıçının merkezini oluşturmak için latanın ortasını geniş, uçlarını ince yapar. Latalar daha sonra metal bir çemberinin içine dikey olarak çatılır. Bir sonraki adım, odun talaşlarının kovanın ortasına yerleştirilen “sele” adı verilen bir demir sepete konulduğu ve yakıldığı bir “ateşle ısıtma” işlemidir.
Ateş, ahşabı ısıtır ve liflerin gevşemesini sağlar, böylece usta, bitmiş şekli oluşturana kadar kademeli olarak çelik halat yardımıyla demetleme işlemini gerçekleştirir.
Lataların uçları daha sonra düzleştirilir ve fıçıları kapatan yuvarlak kapakların yerleştirilebilmesi için iç kenara bir oluk kesilir.
Fıçının dış yüzeyi tesfiye edildikten sonra fıçının son haline göre ölçülendirilmiş çemberleri monte edilir.
Sızdırmazlık testi yapılan fıçılar nakliyede kurumayacak şekilde ambalajlanır.